Τι παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι. Η ψυχή και ο νους μας κρύβει τόσα πολλά που ούτε εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θέλουμε ουσιαστικά. Στην αρχή, με τον ενθουσιασμό της στιγμής νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Στην πορεία όμως συνειδητοποιούμε ότι ίσως κάναμε λάθος. Η απόλυτη θεώρηση μας εγκαταλείπει.
Από την άλλη γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι ιδανικό για εμάς. Και αυτό το "ιδανικό" πολλές φορες το ποθούμε δυνατά και κάνουμε πολλά για να το αποκτήσουμε. Οι περισσότεροι όμως μένουμε ανικανοποίητοι γιατί συνειδητοποιούμε πως τελικά θέλαμε κάτι άλλο, όχι αυτό που αποκτήσαμε. Και τότε επέρχεται ένα ψυχολογικό κενό. Μπορεί όμως αυτό το "ιδανικό" το οποίο γνωρίζουμε να μην το επιδιώκουμε. Ίσως γιατί φοβόμαστε να αγωνιστούμε γι'αυτό, ίσως γιατί δεν έχουμε τη ψυχική δύναμη να το διεκδικήσουμε. Έτσι, επιλέγουμε κάτι άλλο πιο κοντά στις δυνάμεις μας.
Τι γίνεται όμως όταν γνωρίζουμε το "ιδανικό" αλλά το παραβλέπουμε γιατί πιστεύουμε ότι κάτι άλλο μπορεί στο μέλλον να γίνει ιδανικό; Τότε τα πράγματα μπερδεύονται λιγάκι. Αυτό που πρέπει να μας καθησυχάσει είναι ότι στη ζωή καλούμαστε κάθε στιγμή να κάνουμε επιλογές, μικρές ή μεγάλες. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο. Ακόμα και αν επιλέξουμε έναν δρόμο και τον ακολουθήσουμε, ποτέ δεν θα μάθουμε τις στάσεις και τον προορισμό του άλλου δρόμου. Ο δρόμος της κάθε ενέργειάς μας δεν είναι ντετερμινιστικός. Δε μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά το τέλος. Το "τέλος" σαν λέξη δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Μπορεί να σημαίνει την κάθαρση, την πραγμάτωση ενός σκοπού, το κλείσιμο ενός κύκλου. Τον προορισμό που έγραφε η ταμπέλα στο λεωφορείο μας. Μα ακόμα και αν το τέλος δεν είναι αυτό που περιμέναμε, δεν πρέπει να λυπηθούμε για την επιλογή μας , να την αναθεματίσουμε. Ούτε πρέπει να αναπολύσουμε το δρόμο που δε διαλέξαμε και αφήσαμε πίσω. Γιατί δε γνωρίζουμε αν ο δρόμος εκείνος θα ανταποκρινόταν στις επιθυμίες μας..
Πρέπει να "διαβάσουμε" καλά το τέρμα που καταλήξαμε, να θυμηθούμε τι κάναμε και φτάσαμε ως εδώ, τι εικόνες και διδάγματα κρατήσαμε.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένα λεωφορείο δεν κάνει τέρμα σε αδιέξοδο.Στο τέρμα του δικού σου ταξιδιού θα ξεκινήσει ένα επόμενο!
Από την άλλη γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι ιδανικό για εμάς. Και αυτό το "ιδανικό" πολλές φορες το ποθούμε δυνατά και κάνουμε πολλά για να το αποκτήσουμε. Οι περισσότεροι όμως μένουμε ανικανοποίητοι γιατί συνειδητοποιούμε πως τελικά θέλαμε κάτι άλλο, όχι αυτό που αποκτήσαμε. Και τότε επέρχεται ένα ψυχολογικό κενό. Μπορεί όμως αυτό το "ιδανικό" το οποίο γνωρίζουμε να μην το επιδιώκουμε. Ίσως γιατί φοβόμαστε να αγωνιστούμε γι'αυτό, ίσως γιατί δεν έχουμε τη ψυχική δύναμη να το διεκδικήσουμε. Έτσι, επιλέγουμε κάτι άλλο πιο κοντά στις δυνάμεις μας.
Τι γίνεται όμως όταν γνωρίζουμε το "ιδανικό" αλλά το παραβλέπουμε γιατί πιστεύουμε ότι κάτι άλλο μπορεί στο μέλλον να γίνει ιδανικό; Τότε τα πράγματα μπερδεύονται λιγάκι. Αυτό που πρέπει να μας καθησυχάσει είναι ότι στη ζωή καλούμαστε κάθε στιγμή να κάνουμε επιλογές, μικρές ή μεγάλες. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο. Ακόμα και αν επιλέξουμε έναν δρόμο και τον ακολουθήσουμε, ποτέ δεν θα μάθουμε τις στάσεις και τον προορισμό του άλλου δρόμου. Ο δρόμος της κάθε ενέργειάς μας δεν είναι ντετερμινιστικός. Δε μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά το τέλος. Το "τέλος" σαν λέξη δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Μπορεί να σημαίνει την κάθαρση, την πραγμάτωση ενός σκοπού, το κλείσιμο ενός κύκλου. Τον προορισμό που έγραφε η ταμπέλα στο λεωφορείο μας. Μα ακόμα και αν το τέλος δεν είναι αυτό που περιμέναμε, δεν πρέπει να λυπηθούμε για την επιλογή μας , να την αναθεματίσουμε. Ούτε πρέπει να αναπολύσουμε το δρόμο που δε διαλέξαμε και αφήσαμε πίσω. Γιατί δε γνωρίζουμε αν ο δρόμος εκείνος θα ανταποκρινόταν στις επιθυμίες μας..
Πρέπει να "διαβάσουμε" καλά το τέρμα που καταλήξαμε, να θυμηθούμε τι κάναμε και φτάσαμε ως εδώ, τι εικόνες και διδάγματα κρατήσαμε.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένα λεωφορείο δεν κάνει τέρμα σε αδιέξοδο.Στο τέρμα του δικού σου ταξιδιού θα ξεκινήσει ένα επόμενο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου